Έχετε ακουστά τη λέξη «χειμωνιάτικη μονωση»,σωστά; Χμ, τώρα οι ανελκυστήρες φαίνεται να επιχειρούν το ίδιο παιχνίδι, με αστείες -και καθόλου τρομακτικές- συνέπειες. Κρατηθείτε, γιατί η πιο σκληρή εποχή για τους ασημένιους ιππότες των κτιρίων είναι εδώ, και…τα πράγματα γίνονται λίγο… «παγωμένα».

Καταρχάς, τι να περίμενε κανείς όταν η λίπανση στους οδηγούς του ανελκυστήρα μοιάζει περισσότερο με γρανίτα παρά με λιπαντικό; Οι θαλαμοι κατά την κίνηση τους ακούγονται σαν φάλαινες μπελούγκα… ναι, σωστά καταλάβατε. Εκείνο το «ουουουου» που ακούτε δεν είναι ο αέρας που σφυρίζει μέσα από την παγωμένη πόλη σας. Είναι ο ανελκυστήρας που παραπονιέται για το κρύο!

Κινούμενοι προς τις ημιαυτόματες πόρτες, αυτές έχουν αποφασίσει να παίρνουν τον παγωμένο ρυθμό : αργός, στάσιμος και με ατέλειωτη υπομονή. Κλείνουν με την ίδια ταχύτητα που έχει ο gary το σαλιγκάρι. Και η αναμονή; Ας μη μιλήσουμε για την αναμονή.

Τώρα, στους ηλεκτρομηχανικούς μονοτάχυτους ανελκυστήρες, την κάνουν για σκι… Μόνο που δεν έχουν σκι. Οι απότομες στάσεις τους στους ορόφους είναι σαν να ρίχνεις άγκυρα σε πλοίο με 20 κόμβους!

Για τους υδραυλικούς ανελκυστήρες, οι αλλαγές ταχύτητας από μεγάλη σε μικρή κατά την προσέγγιση του ορόφου κλήσης ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς τους παγωμένους!

Και αν ήσασταν ήδη ανυπόμονοι για την εκκίνηση σας για τον προορισμό σας, περιμένετε να δείτε πώς οι κλειδαριές των θυρών αργούν να «οπλιστούν». Είναι σαν η πόρτα να σας λέει: «Όχι, αγαπητέ, δε θα βιαστώ για σένα».